« Κάτι τέτοιες μέρες είμαι περήφανος που κάνω μουσική ».

Και κάτι μέρες σαν εκείνη την Παρασκευή στις 25 Γενάρη, το Hip Hop νιώθει περήφανο να το εκπροσωπεί ένας άνθρωπος σαν τον 12^ο Πίθηκο. Διδάσκει μέσα από τα κομμάτια του αξίες, τονίζει πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάς από που ξεκίνησες, σε παρακινεί να μη φοβάσαι, να μην ζεις γονατιστός, να μη σε καταβάλει η μιζέρια στους σκληρούς αυτούς καιρούς, να παλεύεις και να ονειρεύεσαι. Θα σου μιλήσει για μπέσα, για αγάπη, αξιοπρέπεια, σεβασμό και ειλικρίνεια, και όταν τον δεις live, θα αντιληφθείς πως εννοεί και στηρίζει όσα λέει.

Οι πόρτες στο Κρεμλίνο άνοιξαν στις 21.00 και μας υποδέχτηκε ο Επώδυνος που ξεκίνησε πολύ όμορφα το live και ερμήνευσε κομμάτια του. Ακολούθησε ο Yuane με τον Wise με ωραίες μουσικές και τραγούδια. Μάλιστα λίγο πριν υποδεχτεί τον 12^ο  Πίθηκο, εξέφρασε την τιμή που νιώθει, αφού από την πρώτη γραμμή σε κάθε live του 12^ου πλέον βρίσκεται στη σκηνή, να ξεσηκώνει - θα συμπληρώναμε εμείς- το κοινό.

Στη συνέχεια οn stage βρέθηκε ο Εισβολέας με τρελή ενέργεια, κάνοντας μας να χοροπηδήσουμε, και ακολούθησαν Κανών – Θύτης που απλά έκαναν το μαγαζί για ακόμη μία φορά πεδίο μάχης! Οι Zoro & Buzz αποτέλεσαν την τελευταία συμμετοχή της συναυλίας, που δεν έλεγε να τελειώσει. Από τα πιο μεγάλα σε διάρκεια lives, και ο 12^ος μας το δήλωσε ανοιχτά, πώς έχει επιλέξει 32 κομμάτια και δεν πρόκειται να αφήσει το κοινό παραπονεμένο, δείχνοντας πώς αγαπά αυτό που κάνει και δεν κουράζεται να τα σπάει στη σκηνή μέχρι τις 02.00 που τελείωσε όμορφα η βραδιά μας.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο, με δυναμική απίστευτη, φωνές βραχνές, πρόσωπα με πάθος και ψυχές ξύπνιες. Ο 12^ος Πίθηκος δίνει τον καλύτερο του εαυτό και δίπλα του είναι ο Captain P κάνοντας ατμοσφαιρικό το κλίμα, ενώ στα decks βρίσκεται ο Dj Waif.

 «Εγώ δεν έχω κοινό στα lives, έχω Ζουλού!» Φωνάζει, και όχι αδίκως θα λέγαμε..

Νοσταλγήσαμε το παρελθόν με τα πρώτα κομμάτια που τον γνωρίσαμε, όταν ήταν ακόμη Funky Dust Crew & Ninja Boy, μεταφερθήκαμε μελωδικά περί του 2012 στα πρώτα δύσκολα χρόνια δια πυρός και σιδήρου, θυμηθήκαμε τους κανόνες, τραγουδήσαμε για τη μοναξιά, συλλογιστήκαμε με το «Ο Γιαννάκης» πώς δεν πρέπει να βιαζόμαστε για να κρίνουμε όλους εκείνους που βρέθηκαν στις φυλακές, καθώς δεν γνωρίζουμε το υπόβαθρο καθενός και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς είμαστε όλοι άνθρωποι. Με μία σιωπηλή συμφωνία είπαμε ότι δεν θα τα παρατήσουμε, θα πατάμε στα πόδια μας και ας πονάμε, γιατί ο πόνος αυτός σημαίνει πώς ζούμε.

«Για να δεις τα αστέρια πρέπει να βρεθείς στο σκοτάδι πρώτα»

Και για το τέλος μας θύμισε πως … αν θέλουμε να πούμε σ’ αγαπώ, να το κάνουμε τώρα. Γιατί αύριο, ίσως να ναι αργά. Μεγαλώνουμε, αλλά η ζωή πάει μόνο μπροστά. Γι αυτό ας χαμογελάμε.