«Το Εικοσάλεπτο έγινε No1 χωρίς καν να έχει video clip και με τις προβολές να ξεπερνούν τις 250.000 μέσα σε ένα 24ωρο.»

«Ο 25χρονος rapper κατέκτησε την κορυφή των trends στο youtube χωρίς να είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό.»

«Το 1 Ευρώ του Bloody Hawk είναι o καλύτερος ελληνικός ραπ δίσκος που βγήκε φέτος.»

«Ο Bloody Hawk επέστρεψε καλύτερος από ποτέ, ως ο Kendrick Lamar της ελληνικής σκηνής.»

Τους τελευταίους μήνες καταιγισμός δημοσιευμάτων περνούσε καθημερινά από την οθόνη μου, εγκωμιάζοντας τον πρόσφατο αυτόν δίσκο και τον ίδιο τον Bloody Hawk. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό λειτούργησε αρνητικά μέσα μου, γιατί όλα αυτά τα άμετρα κοπλιμέντα μου φάνταζαν φληναφήματα και τόσο αντιφατικά για το παιδί που πριν χρόνια είχε γράψει το «Ασύμμετρα». Διάβαζα τίτλους άρθρων που στην ίδια πρόταση είχαν το όνομα του και δίπλα μερικών γνωστών “trapper” που επίσης είχαν «κατακλείσει τα top charts» και απορούσα τι σχέση έχουν όλα αυτά. Επηρεασμένη από τα άνωθεν ομολογώ πώς άργησα συγκριτικά με άλλες φορές να ακούσω όλον τον δίσκο. Πεισματικά, αλλά και από περιέργεια ένα βράδυ, έκανα αυτό που οφείλω να κάνω εφόσον λέω στον εαυτό μου πως αγαπώ αυτό που λέμε hip hop. Ακουστικά, κλειστά φώτα και μάτια. Ήθελα να ακούσω και να καταλάβω. Δεν θα κάνω κριτική δίσκου, ήδη έχουν γραφτεί αρκετά. Απλά η άποψη μου αναφορικά με την δυσπιστία μου στα δημοσιεύματα ενισχύθηκε και εκφράστηκε μέσα από μερικούς στίχους του Bloody:

“Όλα αυτά ας πάνε στράφι

δε κοιτάω το κοπάδι

δε με νοιάζουνε τα νούμερα

η ζωή μου μου 'χει μάθει

όλα θα γυρίσουν μπούμερανγκ”

“…ελάχιστοι από σας θα νιώσουν έστω μια γραμμή

οι πιο πολλοί με κάναν μόδα..”

Την ίδια μέρα αποφάσισα πως ήθελα να παρακολουθήσω και να καλύψουμε με την ομάδα την παρουσίαση του δίσκου στις 16 Νοεμβρίου. Κάπως έτσι βρεθήκαμε εκείνη την βραδιά στο gazi music hall. Ο χώρος τεράστιος και αμφιθεατρικός, ο ήχος άριστος και καθοδηγούμενος από τον Dj Stigma, η διοργάνωση της Dynasty προσεγμένη και το κοινό ήδη ένθερμο από το απόγευμα, με την αγωνία να κορυφώνεται όσο περνούσε η ώρα, μέχρι να πάει δέκα και να πατήσει με απίστευτη ενέργεια ο Bloody Hawk το πόδι του στη σκηνή. Τα πρώτα λόγια του στο κοινό ήταν μία μικρή εξομολόγηση για τον αντίκτυπο που ‘χε το καινούριο άλμπουμ στη ζωή του, πόσο άγχος τον γέμισε όλο αυτό το διάστημα η απρόσμενη απήχηση του στον κόσμο. «Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό το λαιβ θα προσπαθήσω να τα ξεχάσω όλα και να δώσω τη ψυχή μου. Αλλά για να τη δώσω, πρέπει να τη δώσετε και εσείς!» Φωνάζει,  και αμέσως κραυγές ενθουσιασμού παραλύουν το χώρο.

Αυτό που είδα στην σκηνή λοιπόν, δεν ήταν ούτε ο «Έλληνας Lamar», ούτε «ο νεαρός ράππερ που χτυπά 6ψήφια νούμερα θεάσεων μέσα σε μία μέρα». Είδα ένα νεαρό παιδί, με ανεπιτήδευτη ταπεινότητα να δηλώνει την εκτίμηση του σε έναν προς έναν που δούλεψαν για να πάει καλά όλος ο δίσκος και να τον ακούμε όλοι εμείς, από τoυς παραγωγούς, Trouf, Chico, Nps, τον Eversor για την μίξη/mastering, μέχρι τον γραφίστα που επιμελήθηκε το εξώφυλλο και φυσικά όλους τους φίλους και το Φθείρομαι. Είδα ένα παιδί λοιπόν, να ξεσπά στο μικρόφωνο για εκείνον πρώτα και για κάθε έναν που μπορεί να ταυτιστεί με ό,τι ζει και να πάρει κουράγιο, αλλά πάνω απ’ όλα έναν άνθρωπο που θα κάνει δημόσια την αυτοκριτική του, δεν θα φοβηθεί να δείξει τις αδυναμίες και τη σκοτεινή πλευρά που ο καθένας μας φέρει, γιατί έχει συνειδητοποιήσει πώς αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις τη σκοτεινή πλευρά των άλλων. Το να ‘ρθεις κάποια στιγμή αντιμέτωπος με τη σκιά σου είναι σαν να έχεις βρει ήδη το φως μέσα σου. Είναι αισιόδοξο για την hip hop κοινότητα να υπάρχουν άτομα σαν τον Bloody Hawk και να περνάνε μηνύματα για ανθρώπινες αρετές, όπως καλοσύνη και αλληλεγγύη και πραγματικά χαιρόμουν που το μαγαζί ήταν κατάμεστο από νεαρές κυρίως ηλικίες.

Ακούραστος στο μικρόφωνο και με εμφανές πάθος γι’ αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή, θα έλεγα πώς πέρα από μία έντονη αίσθηση συναυλιακής φόρτισης, ήθελε να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα εσωτερισμού. Άνεση πάνω στο stage, ικανή για να το καλύπτει όλο με την παρουσία του, και κραυγές σα να ξορκίζει κάθε φόβο, θυμό, απογοήτευση, αλλά πότε πότε με συχνότητες πιο χαμηλές στις μελωδικές γραμμές, κρατώντας αρκετή ισορροπία. Η ανατροφοδότηση της συναισθηματικής φόρτισης ήταν ασταμάτητη και κινούταν σε αμφίδρομη σχέση του κοινού και του ίδιου.

«Ό,τι έχω ζήσει το ‘χω γράψει και ό,τι έχω γράψει το ‘χω ζήσει!»

Φωνάζει και κάνει ένα κτήριο να χοροπηδά με το ηχόχρωμα του κόμπλεξ, και τις προσωπικές ιστορίες του “1 ευρώ”. Τραγουδούν για την αυτοεκτίμηση, την αγάπη, τον πόνο. Για την ήττα που μέσα από αυτήν μαθαίνεις τον εαυτό σου, το απρόβλεπτο της ζωής, το άδικο των ανθρώπων, τα λάθη και τις αδυναμίες σου. Και για εμβληματικό φινάλε, ίσως η πιο έντονη στιγμή κορύφωσης στο “Φτάνουμε”, με όλο το crew του Bloody να εμφανίζεται και να δημιουργεί μία έκρηξη επί σκηνής.

Εν κατακλείδι η απόφαση να παρεβρεθούμε την ημέρα εκείνη στο live του Bloody Hawk ήταν πέρα για πέρα ορθή, γιατί εκτός του ότι ο ίδιος είναι ένας MC με δυνατή πένα παρά το νεαρό της ηλικίας του, μας θύμισε πως, όλοι μας φέρουμε τις γρατζουνιές μας. Είτε από παιδική είτε εφηβική ηλικία ή ως ενήλικες. Γι’ αυτό πολλές φορές ξεσπάμε, φερόμαστε με αγένεια, γεμίζουμε προκαταλήψεις, αδιαφορούμε, μισούμε, μειώνουμε, ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε. Όμως με λίγη καλοσύνη αυτός ο τοίχος που χτίζουμε μπροστά στην ανθρώπινη ψυχή μας σπάει. Και όταν αποφασίζουμε να φερόμαστε με καλοσύνη, βλέπουμε πως η χαρά έρχεται απρόσμενα από τις πιο μικρές πράξεις. Όταν φωτίζεις με κάθε τρόπο που δύνασαι τις ζωές των άλλων, φωτίζεις και τη δική σου. Ό,τι δίνεις, κάποια στιγμή σου επιστρέφεται. Χαμόγελα ή και ανεκτίμητα εικοσάλεπτα.  

Ευχαριστούμε πολύ τον Ζήση Τσούμπο και τη Dynasty Group Athens.

Μαριλένα Βενέτη