Ήταν περίπου εννέα και μισή όταν φτάσαμε έξω από το Gagarin. Καθώς περπατάς με τα ακουστικά σου μέχρι το μαγαζί, βιώνεις έναν καταιγισμό σκέψεων και αναμνήσεων, γιατί επαναφέρεις στη μνήμη σου αυτές τις πρώτες διαδρομές που ‘κανες, όταν ακόμη δεν είχε παντού μετρό και ξέροντας ότι ακολουθεί αρκετό περπάτημα, έπαιρνες τον μαρκαδόρο σου (τις περισσότερες φορές κατ’ ακριβολογία το βερνίκι παπουτσιών που είχες γεμίσει χρώμα) ή κάποιο σπρέι για να αφήσεις τις πρώτες σου ταγκιές. Θυμάσαι, λοιπόν, την κασέτα που σου έδωσαν απ’ τον Πρώτο Τόμο γύρω στο 97’ με την πρώτη εκτέλεση, και τις πρώτες μουσικές που έλιωσες στο Walkman, μέχρι να καταφέρεις να αγοράσεις το πρώτο σου cd. Πως σηκωνόσουν να πας σχολείο, και το πρώτο πράγμα αφού περνούσες την εξώπορτα, ήταν να βάλεις ακουστικά, και φυσικά να γεμίσεις θρανία και παπούτσια με στίχους. Χωρίς Youtube, χωρίς Internet σπίτι, θυμάσαι να ψάχνεις τo 2002 στο metropolis στην Ομόνοια και να βρίσκεις τον «Μεγάλο Ήρωα». Σου έρχονται στο μυαλό οι τότε παρέες, φίλοι που χάθηκαν, που μαζί ακούγατε τις βρώμικες πίστες, μπαίνατε δειλά- δειλά στα πρώτα pit, και περιμένατε σαν τρελοί εκείνον τον Γενάρη του 08’ στο An μετά από καιρό απουσίας, αλλά πιο τρελαμένοι από ποτέ. Και ναι λοιπόν, τα χρόνια μπορεί να πέρασαν και η δική μας γενιά να μεγάλωσε, άλλοι έφυγαν, άλλοι βρίσκονταν όμως την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου του 2018, μαζί με την επόμενη γενιά που ήρθε να διαδεχτεί.

Ο «Μεγάλος Ήρωας ΙΙ, μέρος πρώτο», αντικατοπτρίζει ακριβώς την παραπάνω εικόνα. Το παλιό συναντά το καινούριο. Είναι old school, αυθεντικός, ωμός Μηδενιστής, με ρίμες βρώμικες, hard core που σε ενοχλούν και το ξέρεις γιατί το αμφισβήτησες. Σε battle ύφος, αλλά κάνοντας και πιο προσωπικές εμβαθύνσεις, με μεγάλες αλήθειες να ξεστομίζονται, αρκετή αυτογνωσία και δόσεις αυτοκριτικής. Είναι εξελιγμένο, με συμμετοχές των καλύτερων mc’s της νέας γενιάς και μουσικές σύγχρονες, δυνατές που σε χτυπούν στο κόκαλο. Πλάι στον Μηδενιστή πάντα o High Fever να παγώνει το χρόνο στο τότε, από τη πρώτη βεντέτα μέχρι το «μάνα». Mani και ο Rio, σε μια νύχτα που πονάς και εγκαταλείπεις, σε μια νύχτα on stage με Μηδενιστή, με Dj Mode και τα κοφτερά του scratches, να ξεσηκώνουν το Gagarin. O Solmeister, με ροκ, φρέσκια διάθεση και ο Iratus μόνιμα πρόστυχος, μόνιμα με νεύρα, ολοκληρώνουν τις συμμετοχές εκείνης της βραδιάς.

Βλέποντας τον Μηδενιστή, που πολλοί αμφισβήτησαν τα τελευταία χρόνια, να αποδεικνύει πως το να έχεις skills είναι κάτι που δεν χάνεται, νιώθεις μεγάλη δικαίωση. Η απίστευτα δυναμική παρουσία, γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, και η πολύ καλή σύνδεση και επαφή με το κοινό, αποτέλεσε ξεκάθαρη απόδειξη πως δεν έπαψε να αντιπροσωπεύει την underground σκηνή και φυσικά έχει την αποδοχή της. Σίγουρα όμως απογοήτευσε και πολλούς. Αυτούς που αποκάλεσαν την αυθεντικότητα και το battle ύφος του ως στασιμότητα, και όσους πίστεψαν ότι δεν θα είχε πλέον την στήριξη του κοινού του και των υπόλοιπων mc’s. Αντιθέτως όμως, η συνεργασία του με τους συμμετέχοντες του δίσκου ήταν βασισμένη σε μια σχέση σεβασμού και από τις δυο πλευρές - κάτι που γινόταν αντιληπτό κατά τη διάρκεια της παρουσίασης – και φυσικά το live στο Gagarin ήταν για ακόμη μια φορά Sold Out.

Είναι πραγματικά περίεργο να συνειδητοποιείς πως, ενώ είχες μια δεκαετία και άνω να τραγουδήσεις κάποια κομμάτια, οι στίχοι σου έρχονται τόσο αυθόρμητα, αρκετά για να φύγεις βραχνιασμένος από το live. Δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης ότι οι Ζωντανοί Νεκροί καθιέρωσαν το βρώμικο, battle rap στην Ελλάδα. Δημιούργησαν σχολή, επηρέασαν, μας πόρωσαν, μας έκαναν να λιώσουμε τα κομμάτια τους ώστε να τα θυμόμαστε 20 χρόνια μετά. ‘Όπως πολύ ορθά είπε ο ίδιος Μηδενιστής στο τέλος, όσα λάθη και αν έκανε ο καθένας, και οι πέντε μαζί κατάφεραν να φτάσουν αυτό το συγκρότημα τόσο ψηλά. Ίσως πράγματι η τωρινή έκβαση του συγκροτήματος στοίχισε στο κοινό, γιατί οι ίδιοι αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για πολλούς, και αγαπήθηκαν για την ενότητα που είχαν μεταξύ τους ως crew και το όραμα τους. ‘Παρ’ όλα αυτά ό,τι και να έχει συμβεί και όποια απόφαση κι αν λάβουν για την συνέχεια του συγκροτήματος και τις μεταξύ τους σχέσεις, τα παραπάνω δεν αναιρούνται. Δημιούργησαν την δική τους ιστορία στην ελληνική Hip Hop σκηνή, μεγάλωσαν μια γενιά με τα κομμάτια τους και ευελπιστούμε να συνεχίσουν και την δεύτερη. Από τότε μέχρι και τώρα και το τελευταίο αλάνι ακούς να ψιθυρίζει Ζν…

Μαριλένα Βενέτη