« Αν υποθέσουμε πως κάποιος βρίσκεται σε μια ψυχολογική κατάσταση 7 (στα 10) και κάτι συμβεί στη ζωή του που τον ρίξει, ας πούμε στο 2, τότε γεννιέται άμεσα μια ευκαιρία για εκείνον. Αυτός ο άνθρωπος βιώνει μια κρίση. Στην κινέζικη γραφή η λέξη κρίση αποτελείται από 2 ιδεογράμματα. Ένα που συμβολίζει τον Κίνδυνο, και άλλο ένα που συμβολίζει την Ευκαιρία. Αν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος μπορέσει να βρει νόημα στην πτώση του, κέρδισε την ευκαιρία να μάθει κάτι ουσιαστικό, που όταν ξανασηκωθεί δεν θα τον πάει πάλι πίσω στο 7, αλλά στο 9, γιατί θα έχει πάρει και το 2 μαζί του.

729 = Νόημα στην Πτώση »

Αδιαμφισβήτητα δεν είναι τυχαίο το γεγονός πώς ο Novel 729 είναι ο μοναδικός ΜC που έχει αποκτήσει τόσο δημοτικότητα και έχει αγαπηθεί από το πρώτο του μόλις EP και τα πρώτα του κομμάτια. Είναι πραγματικά αξιομνημόνευτο το ότι στα αρχικά του βήματα έχει ήδη ξεχωρίσει τόσο, ώστε να πέρσι να ανοίγει μάλιστα το live του θρυλικού Afu-Ra -όταν ο τελευταίος είχε επισκεφτεί τη χώρα μας. Από τότε μέχρι τώρα μας εκπλήσσει η τρελή απήχηση του στο κοινό. Περίτρανη απόδειξη, με την κυκλοφορία του πρώτου του LP να κάνει Sold Out 2 φορές το Fuzz στην Αθήνα, και να συνεχίζει σε tour Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Τρίκαλα. Η ομάδα των Ρακούν μας φυσικά δεν μπορούσε να λείψει από αυτές τις βραδιές καταιγιστικών συναισθημάτων και μελωδιών, και γι’ αυτό ακολούθησε σε Αθήνα και Πάτρα για να μας μεταφέρει όλο αυτό που έζησε.

Το πρώτο Live στην Αθήνα μας άφησε μία τρομερά εθιστική αίσθηση, ώστε να αναζητήσουμε επόμενη μουσική δόση στο remach. O Novel ήταν τόσο καλός ώστε να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης, ενώ σημαντικό στοιχείο ήταν πως κατάφερε επί σκηνής αυτό το οποίο έκανε και στον δίσκο του, να “ενσαρκώσει” τα συναισθήματα του. Είτε με τους στίχους, είτε με τη χροιά της φωνής του, με τις κινήσεις και το ξέσπασμα του, έδωσε φωνή όχι απλά στις σκέψεις, αλλά στο μέσα του. Οι ταχύτητες του στο «Καταφύγιο» ως επί το πλείστον χαμηλές, επιτρέπουν στις συνθέσεις να ηχούν ατμοσφαιρικές, καθώς η μελωδία αποτελεί κινητήριο μοχλό σε αυτές. Οι προεκτάσεις με τα drums στις μουσικές, οι δυνατές μπασογραμμές, παίζουν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της συνολικής εικόνας. Και όσο για τους στίχους.. Κατάθεση ψυχής αλλά παράλληλα με επίγνωση πως ό,τι γράψει, θα ‘χει αντίκτυπο στην ψυχική σύνθεση του δέκτη, κάτι που αποδεικνύει υπευθυνότητα και ήθος.

“Για αυτούς που αγώνα δίνουνε να ανέβουνε στο 9

Έχουμε ευθύνη, γιατί μας ακούν παιδιά

Δεν με νοιάζει ποια είναι η μόδα, εμείς μιλάμε για ανθρωπιά”

Την βραδιά εκείνη είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε επίσης τον Smok5, ατόφιο ραπ, με μελωδικά ρεφρέν και τους αλληλέγγυους στίχους του.

“Απόψε γράφουμε για τα παιδιά που χουνε πήξει στο μεροκάματο και στο live δε μπορούσαν να ‘ρθουν.”  

Και τον Lobo, με την εξαιρετική ικανότητα του να δημιουργεί λυρικές εικόνες μεταξύ δύσης και ανατολής, ώστε να μας μιλά για προσωπικά μαθήματα ζωής..

“γιατί χίλιες φορές και αν πέσω σηκώνομαι χίλιες μία

μυαλό, ψυχή και σώμα παλεύουν για ισορροπία

καρδιά μου που παλεύει αντίθετα απ' την κοινωνία

για να γίνω αυτός που θέλω, ένας άνθρωπος με ουσία”

Στην σκηνή ανέβηκε και ο Sadomas για να τραγουδήσει με Novel το “ευγνωμοσύνη” με “ελπίδα και αγάπη για την γενιά μας” και μιλώντας έμμεσα για την “ασθένεια της εποχής”.

Στα decks ο Sativa, να εκτελεί τις φαινομενικά απλές συνθέσεις, κάνοντας τες να ηχούν τρομακτικά ευθύβολες και εθιστικές.

Μπαίνοντας δυνατά οι Fer De Lance έδωσαν το παρόν με εκρηκτική σκηνική παρουσία γι’ ακόμα μια φορά, κάνοντας το κοινό να μοιάζει με αρένα, και να τραγουδούν “για αυτούς που δεν τα βρήκαν έτοιμα” που “μέσα στον δρόμο ωριμάσανε, δεν προσκυνήσανε ποτέ τα ψεύτικα πρότυπα”.

Πατώντας στη σκηνή με funky αέρα και ωραία grooves οι Zoro&Buzz μας έκαναν να κουνήσουμε το κεφάλι πάνω κάτω και να τραγουδήσαμε τα μοναδικά punchlines τους και τις αιχμηρές κριτικές τους “όσο σκοτώνουν παιδιά στο Αιγαίο, βουτάνε για τα Θεοφάνεια.

”

Απ’ τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές ήταν όταν Νovel, ΛΤ (Ελεύθερο Πνεύμα, Κοράκι) και Lobo μοιράστηκαν τις ψυχές τους πάνω στα μικρόφωνα. “Ανασφάλεια”, “Hermanos”,  “Στιχοθεραπεία”.  . Παρατηρώντας γύρω μου όλοι τραγουδούσαν. Που για μένα σημαίνει ταύτιση ή πως αυτό μιλάει μέσα σου, ότι χτυπάει μια ευαίσθητη χορδή σου. Ο κόσμος φάνηκε να δίνει μια ώθηση στους ίδιους για να δώσουν το κάτι παραπάνω στο σανίδι, και τα χαμόγελα κι από τις δύο πλευρές ήταν ενδεικτικά της αμοιβαίας εκτίμησης. Κάπου εκεί το αγαπημένο του κόσμου “amigos” ήρθε να μας αποτελειώσει. Όσο δυναμίτης είναι το όσο το ακούς ψηφιακά, άλλο τόσο μεγαλώνει ζωντανά. Και κάπως έτσι τελείωσε η χορταστική βραδιά, αλλά εμείς απτόητοι κρατάγαμε δυνάμεις για τον επόμενο σταθμό…

Και κάπως έτσι το περασμένο Σάββατο φύγαμε αυθημερόν για Πάτρα στο Ghetto Bar , ανοιχτοί σε κάθε καινούρια εμπειρία που μας παρουσιάζεται. Αρχικά να τονίσουμε ότι η ψυχολογία του Novel αλλά και όλων ήταν ανεβασμένη στα άκρα και αυτό ήταν κάτι που επηρέασε σημαντικά την έκβαση του live. Σε μια συναυλία παίζει τεράστιο ρόλο η ψυχολογία του συγκροτήματος αλλά και του κοινού. Και όσοι προσήλθαν στο μαγαζί εκείνη την ημέρα, ήταν σαν να περίμεναν όσο τίποτα εκείνο το live. Οι πρώτες ξέφρενες αντιδράσεις εμφανίζονταν στην πρώτη σειρά, κάποια κορμιά ίπτανται στον αέρα, ο κόσμος να χοροπηδά από ενθουσιασμό και ο Tore να ενθαρρύνει, μαζί με Sativa να καίει τα decks.

Την έναρξη της συναυλίας σηματοδότησε ο Ζωγράφος, ο οποίος με κάποιο μαγικό τρόπο όταν ξεκινά να τραγουδά μας κάνει να ανατριχιάζουμε κ να βουρκώνουμε νιώθοντας να βρισκόμαστε στο μεταίχμιο συγκίνησης και πόνου. Με τον Wise στα decks να ενώνει αισθήσεις, όραση, ακοή γεύση, και να μας φέρνει την αλμύρα της θάλασσας στα χείλη.

Σειρά είχε ο Lobo ακάθεκτος και ακόμη δυναμικός, με Novel 729 να μοιράζεται μετά από λίγο τη σκηνή μαζί του. Οι δύο τους κατάφεραν να χτίσουν επικοινωνία με το κοινό με έξυπνο τρόπο και διαδραστικότητα, βάζοντας τους στο παιχνίδι οι μισοί να φωνάζουν “Lobo σήκω!” και οι άλλοι μισοί “Novel σήκω!” δημιουργώντας έτσι μια αμεσότητα στην επικοινωνία.

Ο Tiny Jackal ήταν ο τελευταίος guest της βραδιάς, παρασύροντας ακόμα κι άλλο το κοινό ιδίως όταν ανακοίνωσε ότι επίκειται ο καινούριος του δίσκος σε λίγο καιρό. Το μουσικό παζλ είχε απλά δέσει. Για μία ακόμη φορά δεν χορταίναμε να ακούμε ζωντανά το "Καταφύγιο" και να βλέπουμε τον Novel, με μία σκηνική παρουσία τόσο καλή, ώστε να καλύπτει ένα stage ολόκληρο. 

Το κοινό ήταν τόσο θερμό, που δεν ήθελε να τελειώσει η βραδιά. Όταν ο Novel καληνύχτισε και ευχαρίστησε τον κόσμο όλοι άρχισαν να φωνάζουν να δοθεί λίγη παράταση με μερικά τραγούδια ακόμα, και αν και όλοι ξέρουμε πως αυτό συνήθως είναι δύσκολο να γίνει στα οργανωμένα lives, παρ’ όλα αυτά ο Novel βγήκε πάλι στη σκηνή γιατί εισέπραξε τόση αγάπη, που του ήταν προφανώς αδύνατο να αρνηθεί.

Αυτό που καταλάβαμε από το «Καταφύγιο» και τον Novel, είναι πως η μουσική δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από αυτά. Δεν είναι απλά η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση και από αυτή την ίδια. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.

Εν κατακλείδι θα ήθελα να κάνω την εξής παρατήρηση στις διχογνωμίες που επικρατούν περί ύφους και αναφοράς για τους στίχους που μιλούν για πόνο, θλίψη, μοναξιά, φόβο. Υπάρχει τέτοιος πλουραλισμός στην hip hop σκηνή για να διαλέξεις να ακούσεις όποιον καλλιτέχνη σε εκφράζει. Είναι σημαντικό να υπάρχουν και εκείνοι που θα σου μιλήσουν για αυτά που άλλοι θα αδιαφορήσουν ή δε θα εμβαθύνουν. Να αγγίξουν θέματα που δυστυχώς υπάρχει ταμπού να τα συζητάς, όπως το θέμα της κατάθλιψης. Η τάση να αποφεύγουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας και τη συμφυή με αυτά συναισθηματική φόρτιση πόνου, είναι η πρωταρχική βάση όλων των ψυχικών παθήσεων. Είναι υγιές να μιλάς για όλα αυτά, ιδίως όταν βλέπεις τη μουσική σου ως μέσο έκφρασης. Το να γράφεις για τον φόβο τον εξοστρακίζεις, το να τον τραγουδάς στο μικρόφωνο τον αντιμετωπίζεις. Η μουσική είναι Καταφύγιο.

“Σιγά σιγά βλέπω την έξοδο

Το να φυτεύεις χίλιες σκέψεις στο κεφάλι σου σε οδηγεί σε αδιέξοδο

άκου τον έφηβο

όχι τον έξυπνο

αν δεν χτυπά η καρδιά τι να κανείς τον εγκέφαλο;

Σε λίγο φεύγω μα έχω αφήσει κάτι πίσω

κάτι που έδωσα ψυχή για να το χτίσω

ένα δωμάτιο που αυτοκτόνησα εκεί μέσα

γιατί ήθελα επιτέλους να βγω έξω και να ζήσω

Το Καταφύγιο για τους ανήσυχους

για αυτούς που χάνονται κλεισμένοι μεσ’ το σπίτι τους

για αυτούς που νιώσανε πως χάνεται ο έλεγχος

κάτι νύχτες στο πηγάδι δίχως έλεος….

Σε λίγο φεύγω βάζω τέλος

τα λόγια μου σαν βέλος

χτυπάνε με αγάπη τη καρδιά σου

από το τίποτα στο κάτι

κομμάτι το κομμάτι

μ’ αφήνεις να έρθω λίγο πιο κοντά σου;

ποιος αντέχει να πονέσει για να μάθει;

ποιος αντέχει να αγαπήσει το σκοτάδι;

Εγώ απλά διάλεξα να βγάλω τα κουπλέ μου

το τι θα ακολουθούσε δεν το φαντάστηκα ποτέ μου…”

Φωτογραφική Ανταπόκριση Αθήνα: Mitsaki Raccoon

Φωτογραφική Ανταπόκριση Πάτρα: Βάσω Χατζή

Κείμενο: Μαριλένα Βενέτη