Ίσως η πραγματική μας πατρίδα να είναι η εφηβική μας ηλικία. Όταν αυτή πεθαίνει, τα «πτώματα» της τα λέμε «ενήλικες». Πολλοί βιάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα. Χωρίς να χαρούν την απολυτότητα  εκείνων των χρόνων. Χωρίς να αποδεχτούν τον πραγματικό τους εαυτό, καταλήγοντας σε μια αδιάκοπη συνδιαλλαγή με τον εαυτό τους για την ίδια τους την ταυτότητα στα επόμενα χρόνια της ζωής τους. Πολλοί προτιμούν να ξεχάσουν τα λάθη, όμως άλλοι επιλέγουν να τα θυμηθούν, να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα, ξέροντας ότι δεν θα άλλαζαν τίποτα από το παρελθόν, αφού τα ίδια λάθη τους δίδαξαν και τους έκαναν αυτό που είναι τώρα. Στην δεύτερη περίπτωση ανθρώπων ανήκει ο Solmeister, αποδεικνύοντας πως ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη εφηβική ηλικία. Ο καλλιτέχνης της ηλικίας των 16, και εμμένω στον χαρακτηρισμό «καλλιτέχνης», αφού έτσι τον σύστησε στο κοινό κατά τη διάρκεια του live του ο ίδιος ο Μηδενιστής, όταν συμμετείχε στην παρουσίαση δίσκου του. Δεν είναι καθαρή rap, δεν είναι καθαρή rock, alternative, pop – rock, emo,post – rap ή ό,τι άλλο, αδιάφορο πώς θα το αποκαλέσεις, γιατί η τέχνη χρειάζεται ένστικτο περισσότερο από ταμπέλες. Εξέλιξη μουσικής που δεν σε προσβάλλει, με την προσωπική αισθητική και πινελιά του ίδιου, γιατί στην τελική σκοπός της τέχνης σου είναι να σώσεις την ψυχή σου και όχι να την πουλήσεις.

Στις 30 Δεκεμβρίου λίγο πριν κλείσει όμορφα και μουσικά η χρονιά, δεν νιώσαμε πώς ήμασταν σε ένα συνηθισμένο live, πιο πολύ με πάρτι θα έλεγε κανείς πως έμοιαζε, καθώς όλοι και όλες τραγουδούσαν και χόρευαν ασταμάτητα! Ένα πάρτι όμως που κανείς δεν βρισκόταν σε κάποια γωνιά μόνος του. Ο Solmeister εξάλλου είναι γνωστό πώς και με την μουσική αλλά και με την στάση του ασχολείται με την εφηβική ψυχοσύνθεση και όσους δεν μπόρεσαν να συμβαδίσουν με την υπόλοιπη κοινότητα και απομονώθηκαν. Μέσω των τραγουδιών του, είτε μέσω των απαντήσεων του στο Tumblr που έχει αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα, έχει ιδιαίτερα ενθαρρύνει την σημαντικότητα της διαφορετικότητας μέσα στην μαζικοποίηση. Έχει δημιουργήσει ένα εφηβικό κίνημα θα λέγαμε, με τη βασική σκέψη πώς η ευαισθησία, ο ρομαντισμός που έχουμε πολλοί και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μας κάνουν αυτό που είμαστε, δεν αποτελούν κάτι το οποίο θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε. Αντιθέτως είναι απάντηση και γενικότερη στάση απέναντι σε μία αδιάφορη κοινωνία, που εμμένει να ταξινομεί ένα άτομο σε κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί να τους κάνεις το χατίρι; Γιατί να μην είσαι ο εαυτός σου και αν εκείνοι δεν μπορούν να το δεχτούν, ας αναρωτηθούν γιατί.  Αυτή είναι και η γενικότερη σκέψη του δίσκου “Cool Kids Never Die”.

Σε αυτή τη μουσική γιορτή βρίσκονταν και τα μέλη του project WNC (Wednesday Night Cypher), όπου εθιμικά πλέον κυκλοφορούν κάθε Τετάρτη ένα καινούριο κομμάτι. DPans, Brando, Geo RVSD, Pak Polka Rots, MrBlz, Blake, Decipher, Numberless και η Marseaux, έκαναν άνω κάτω τη σκηνή μαζί με τον Sol, ο οποίος με την απίστευτα εκρηκτική σκηνική παρουσία ρόκαρε on stage με την ψυχή του..

Η έκπληξη της βραδιάς – αν και είχε ανακοινωθεί από την αρχή αλλά δεν έπαυε να ήταν κάτι μη προβλέψιμο γενικά – ήταν ο ΡΦ, ο οποίος απείχε από την σκηνή από το 2016,  που τότε είχε πραγματοποιήσει την τελευταία εμφάνιση του. Το κοινό μέσα σε αυτό το γιορτινό και ευχάριστο κλίμα, φώναζε το όνομα του συνέχεια και περίμενε αγωνιωδώς να ανεβεί στη σκηνή.

«Μακάρι όπως ξέρετε εσείς το όνομα μου, να ήξερα κι εγώ το όνομα του καθένα σας για να σας ευχαριστήσω.»

Μας ταξίδεψε στο παρελθόν με τα παλιά αγαπημένα τραγούδια που τον γνωρίσαμε, μας έφερε στο παρόν με την τελευταία του solo δουλειά, και μας ανατρίχιασε τη στιγμή που μας ζήτησε να κλείσουμε κάμερες, κινητά και μάτια, για να ερμηνεύσει ένα κομμάτι που ποτέ δεν ηχογράφησε. Φυσικά εμείς το σεβαστήκαμε και τον εμπιστευτήκαμε. Κλείσαμε μάτια και ανοίξαμε καρδιά. Κερδίσαμε μία όμορφη μυστική εμπειρία, μία ιστορία που αν δεν ηχογραφηθεί πράγματι ποτέ, θα μείνει θαμμένη στις καρδιές όλων όσων παρεβρέθηκαν εκείνο το βράδυ.

«Προτιμώ αυτόν τον τύπο -αναφερόμενος στον Σολ- με την ευαισθησία και τις ανησυχίες του, παρά την υποκρισία και τις υπερβολές των άλλων ράπερς»

Και αυτό μου έφερε συνειρμικά τη σκέψη του πόσο καλό μπορεί να κάνει η μουσική του Solmeister για τα εφηβικά πρότυπα. Γιατί απλά συνειδητοποίησα πώς αν και το κοινό στο live ήταν ηλικιακά ετερόκλητο, όσα παιδιά βρίσκονταν την βραδιά αυτή, ζούσαν την πραγματική τους ηλικία, όπως πρέπει ένας έφηβος να την ζει. Τραγουδώντας και διασκεδάζοντας σε μία συναυλία, παρά υιοθετώντας λανθασμένες και συμπεριφορές που δεν συνάδουν με αυτήν. Γιατί η εφηβεία είναι ίσως η πιο επώδυνη περίοδος της ζωής μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι είναι και η περίοδος των πιο έντονων συναισθημάτων χαράς και αγάπης. Ας μεγαλώσουμε λοιπόν, χωρίς να πρέπει να ενηλικιωθούμε.

Άρθρο: Μαριλένα Βενέτη