Ο ελεύθερος άνθρωπος πάντα θα αγαπά τη θάλασσα. Γιατί δεν μπορεί να ανακαλύψει ωκεανούς, αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή. Και όταν οι άνεμοι του εναντιώνονται, μαθαίνει να σαλπάρει με όλους τους ανέμους. Αυτό τον χαρακτηρίζει από τον ανελεύθερο, εκείνον που σέρνεται με την κοιλιά για να μη χτυπήσει το κεφάλι, που φοβάται να φτάσει σε βάθη άγνωστα για ‘κείνον και εγκλωβίζεται συγκαταβατικά στον υδάτινο τάφο του, αρνείται να αισθανθεί, να σκεφτεί, να βοηθήσει, να νοιαστεί, ν’ αγαπήσει.

Εκείνο το βράδυ οι Στίχοιμα ‘φεραν τα κύματα στα πόδια μας. Η ανταμοιβή μας από αυτό το live ήταν εκείνη η ανάσα στο τέλος. Αυτή που θυμίζει την ανάσα όταν φτάνεις κοντά στη θάλασσα και αναζητείς την αρμύρα στα πνευμόνια σου. Με εκείνες τις μουσικές της Μαρίνας που ταξιδεύουν τη ψυχή σου πάνω απ’ όλου του κόσμου τα χώματα και αναβλύζουν απ’ τον πυθμένα τα πιο δυνατά συναισθήματα, μπλεγμένες με τις γυμνές αλήθειες που ξεστομίζονται από τον Xplicit.

Οι Στίχοιμα είναι εκείνο το συγκρότημα που τόσο εύστοχα θα σου παρουσιάσει σε λίγα λεπτά μέσω της μουσικής του τη κοινωνικο-πολιτισμική πραγματικότητα που ολοένα και περισσότερο βουλιάζει. Η θέση που υποστηρίζεται σε κάθε ζήτημα κοινωνικό ή ηθικό είναι σαφής και αμετάκλητη, από τις «Μηχανές» μέχρι και τον τελευταίο δίσκο. Αυτό που αλλάζει είναι το ύφος, που πλέον φαίνεται πιο ήρεμο, αλλά με την ηρεμία εκείνη της μαυρισμένης θάλασσας που ξαφνικά ξεσπά. Γι’ αυτό και η βραδιά εκείνη ξεκίνησε με την παρουσίαση του τελευταίου άλμπουμ προετοιμάζοντας έδαφος για το ξέσπασμα που έγινε όταν ακολούθησε το «Μηχανές».

Η συνειδητοποιημένη μουσική αποζητεί και το αντίστοιχο συνειδητοποιημένο κοινό. Ανθρώπους που διψούν για βροχή να καθαρίσει τις λάσπες. Ανθρώπους που πρώτα θα κάνουν αυτοκριτική, θα ψάξουν τον εαυτό τους μέσα από τους ίδιους αλλά και τη θέση τους στο σύνολο. Που θα μάθουν το παρελθόν για να κατανοήσουν τα λάθη του παρόντος και θα ακούν με την καρδιά όταν πρέπει να σιωπήσουν. Θέλει ακροατές πάνω απ’ όλα να μπορούν να κρίνουν, απαλλαγμένους από στερεότυπα, προκαταλήψεις και αυθεντίες, ικανούς να διαμορφώσουν ελεύθερα την προσωπική τους αντίληψη και θέαση των πραγμάτων.

«Για ένα πράγμα που είμαστε περήφανοι κάνοντας αυτή τη μουσική, είναι αυτό εδώ» Φωνάζει ο Βαλάντης δείχνοντας το κοινό.

Και προς το τέλος, τα φώτα χαμήλωσαν, σώματα αγκαλιάστηκαν και άλλα χαμήλωσαν κάτω, υψώνοντας φωτιά. Ταξιδέψαμε μακριά σε άλλες εποχές, πολιτισμούς, κάθε τι που θα θέλαμε να δούμε για να κατανοήσουμε. Λίγα δευτερόλεπτα αρκούσαν για να γυρίσουμε όλον τον κόσμο, να ονειρευτούμε και να συνειδητοποιήσουμε πώς το μόνο ταξίδι είναι αυτό μέσα μας.

Δεν θα μπορούσαμε να επανέλθουμε στο παρόν με τον πιο δυναμικό τρόπο όπως τότε, όλοι οn stage, Στίχοιμα, Dask και Marginal,Σίφουνας, να χανόμαστε από γειτονιές ταξιδεύοντας αυτή τη φορά στον κόσμο του hip hop, εκεί που ξεκίνησαν όλα και μας έφεραν όλους κοντά εκείνο το βράδυ.

Και κείνο το βράδυ δεν γυρίσαμε σπίτι ίδιοι. Γιατί υψώσαμε σημαίες, υψώσαμε βλέμματα για να αναζητήσουμε άστρα ψηλά. Γιατί νιώσαμε τις συνειδήσεις μας να ξυπνούν από τον βυθό και να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Γιατί καταλάβαμε πώς η θάλασσα είναι εξίσου βαθιά τόσο στη νηνεμία όσο και στην καταιγίδα. Και συμφωνήσαμε να ταξιδεύουμε σε πελάγη μέχρι να φτάσουμε. Εσύ; Τελικά έφτασες εκεί που ήθελες να πας;

Μαριλένα Βενέτη