ΔΥΟ συγκροτήματα που είχαν να συναντηθούν καιρό επί σκηνής, έκαναν την εμφάνιση τους στους Ilion plus το Σάββατο 29 Οκτώβρη. Το πρώτο, οι Twinsanity οι δίδυμοι που το αγγλόφωνο rap flow τους βάζει φωτιά στα mics. Μαζί τους απ' τα Νότια η Dub/Reggae μπάντα Road Duck με τον ιδιαίτερο ψυχεδελικό ήχο τους. Η εν λόγω συνεργασία είχε να συμβεί 6 χρόνια σε live σκηνή και ήταν κάτι που συνεπήρε τον κόσμο.

Οι Twinsanity ηταν και το τελευταίο συγκρότημα που είδαμε στα τέλη Φλεβάρη του 2020 πριν κλείσουν όλες οι συναυλίες για τα καλά. Έτσι οι live τους εμφανίσεις έχουν χαραχτεί στο μυαλό πολλών. Έχουν αγαπηθεί από τον δρόμο και η κάθε τους εμφάνιση έχει έντονα Street Culture στοιχεία. Κάτι το οποίο θαυμάζουμε- χωρίς ίχνος υπερβολής αυτή η φράση- είναι πως, αυτό το δίδυμο κατά εμάς, πρεσβεύει πράγματι την πραγματική κουλτούρα του Hip Hop. Δεν περιορίζεται σε εμφανίσεις στα πλαίσια οργανωμένων εμφανίσεων πάνω σε στειτζ, αλλά συμμετάσχουν σε DIY lives για σκοπούς οικονομικής ενίσχυσης, για υποστήριξη δράσεων διάφορων συλλογικοτήτων, σε φεστιβάλ μουσικής, φεστιβάλ αντιρατσιστικά, και γενικά είναι απίστευτα δραστηριοποιημένοι σε κάθε περίσταση όπου το χιπ χοπ μπορεί να συμβάλλει σε κάποιο δρώμενο. Δεν τους ενδιαφέρει να κρατούν αποστάσεις με το κοινό, για να διατηρήσουν την απρόσωπη περσόνα του "ράππερ". Θα τους βρεις καθημερινά σχεδόν στο Μοναστηράκι και την Ερμού, με φίλους τους να τραγουδούν και να παίζουν μουσική. Στο δρόμο όπως θα έπρεπε να είναι το χιπ χοπ προσβάσιμο για την καθεμία και τον καθένα. Θα σε χαιρετήσουν κάθε φορά που θα σε δουν και θα αράξουν να μιλήσουν μαζί σου, να πιουν μια μπύρα, είτε σε ξέρουν είτε όχι. Αυτός είναι ο λόγος που εκτιμούμε αυτούς τους δυο τύπους, γιατί δεν ξεχνούν να είναι άνθρωποι, σε μία εποχή που οι περισσότεροι Έλληνες ράππερς περιορίζονται στο να αράξουν σε κλίκες, όπου δεν χωράνε και πολλοί... Τα δύο αδέρφια κάνουν χιπ χοπ. Τέλος. 

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η βράδια μας με τις νότες του Volture Culture να χτυπάνε στα αφτιά, ώστε να μπαίνει στο mood τους του συγκροτήματος. Από νωρίς ακούστηκαν δυνατά κομμάτια όπως το "Rising and we Kicking", γι αυτό και το πρόγραμμα των κομματιων είχε full on τον κόσμο, ο οποίος ήταν ενγρήγορση σε όλο το σετ. Ακραία flows και rollings, τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια σε πλήρη σύμπνοια, με τα δύο αδέρφια να μην σταματάνε ούτε για μια στιγμή να βαιμπάρουν και να αλληλεπιδρούν με το κοινό, παράλληλα φτύνοντας στίχους στα μικρόφωνα, και τον DJ Micro σε ρόλο μαέστρου, να δίνει το έναυσμα για ο,τι ακολουθήσει. Καθ' όλη τη διάρκεια, πέρασαν από το stage διάφοροι καλλιτέχνες. Μια απ' τις πιο έντονες παρουσίες ήταν αυτή του Στέλιου από τους Νιο.Στε που ανέβηκε για να πούνε παρέα το "Mess with this", ένα φουλ ξεσηκωτικο κομμάτι που το απογείωσε το break του Roni από τους Waveomatics. Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν η παρουσία του Ταφ Λάθος, με τον οποίο έχωσαν για πρώτη φορά live το νέο τους κομμάτι "Αστικό". Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε σε όλους όταν ο Ταφ έδωσε τον σεβασμό του στο συγκρότημα, λέγοντας ότι τα αδέρφια "είναι τα πιο δυνατά μικρόφωνα στον χώρο του χιπ χοπ". Όλα βρίσκονταν εκεί που έπρεπε. Μέσα σε λίγα λεπτά η θερμοκρασία ανέβηκε κατακόρυφα. Το ντουέτο έχει σταθερό κοινό που ακολουθεί στις συναυλίες τους, το οποίο κοινό αδίκως δεν είναι πολυάριθμο, κάτι που θα άρμοζε σε καλλιτέχνες τέτοιων δεξιοτήτων (όπως γίνεται με άλλα συγκροτήματα που δεν παρέχουν καν το θέαμα που προσφέρει το δίδυμο, αλλά γεμίζουν πελώριους χώρους), όμως όλοι έδειχναν συνειδητοποιημένοι για την παρουσία τους και κυρίως κλιμάκωναν την ένταση, αφού συμμετείχαν ενεργά και χόρευαν με τη ψυχή τους! Ενώ ένας ολόκληρος κόσμος προσπαθεί να αναπαράγει αισθητικές δεκαετιών που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, οι Twinsanity παίζουν με δικούς του όρους, και κάνουν τα ατμοσφαιρικά vibes και τα χορευτικά ξεσπάσματα να μοιάζουν σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αληθινοί, πιο core και πιο επίκαιροι, ηχητικά κι αισθητικά. Και αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ ήταν η απόδειξη, αφού οι δύο μουσικοί έδειχναν να περνάνε υπέροχα πάνω στη σκηνή, γι’ αυτό και οι πιο όμορφες στιγμές της συναυλίας ήταν αυτές που κοιτούσαν ο ένας τον άλλον κι έδειχναν να απολαμβάνουν το να τραγουδούν παρέα, όσο πιο παθιασμένα και δυνατά γίνεται. 

Η σύνδεση με τους Road Duck ξεκίνησε από νωρίς όταν η Βέρα ανέβηκε με το τσέλο της να συνοδέψει μουσικά τους Linkone και Eyekonik. Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα με την εμφάνιση της. Τέτοιος ενθουσιασμός υπήρχε όταν ανέβηκαν και οι υπόλοιποι Road Duck, που μαζί με τους Twinsanity δώσανε ένα καταπληκτικό show. Ακούσαμε για πρώτη φορά κομμάτια όπως το "Raw Pressure" να παίζεται full band με μία διασκευή που ταίριαζε τέλεια. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό εξ αρχής όταν ανέβηκε η El Stefanato με την μαγευτική φωνή της,για να πουν το ταξιδιάρικο κομμάτι "Evergreen". Με αυτά τα κοινά κομμάτια δώσανε πάσα για να μείνουνε επί σκηνής οι Road Duck. Αναφορικά με το συγκεκριμένο συγκρότημα δηλώνουμε ένοχοι. Δεν τους είχαμε ξανακούσει από κοντά ποτέ και δε γνωρίζαμε παρά μερικά κομμάτια τους. Η εντύπωση που είχαμε σχηματίσει ακούγοντας αυτά τα κομμάτια από τις πλατφόρμες που είχαν κυκλοφορήσει, δεν έχει καμία σχέση με το θέαμα που παρακολουθήσαμε. Το συγκρότημα έκανε τόσο ξεχωριστή συναυλία με τους ηχητικούς τους πειραματισμούς, μπλέκοντας πολλά είδη από διαφορετικές σκηνές με εξαιρετική μαεστρία! Λουπάροντας συνεχώς μελωδίες κι εναλλάσσοντας κάθε λογής όργανα, κατάφεραν να μας παραδώσουν ένα απολύτως καθηλωτικό set, κάνωντας τον κόσμο να επευφημεί και να χειροκροτεί δυνατά στο τέλος κάθε τραγουδιού. Ακόμα κι αν κάποιος δεν είχε την παραμικρή επαφή με το σχήμα κι ακόμα κι αν δεν τους είχε ξαναδεί ζωντανά, η εμπειρία στα παιξίματά τους δεν χρειαζόταν παραπάνω από ελάχιστη προσοχή για να ξεχωρίσει. Ρυθμικά μακριά από τα προφανή και όρεξη. Πολλή όρεξη, με τζαμάρισμα δίχως αύριο. Η ήσυχη και ατμοσφαιρική εισαγωγή μας ξεγέλασε, αλλά ο τρόπος που ανέβηκαν ήταν εντυπωσιακός. Δεν πήρε περισσότερο από μερικά μέτρα για να γίνει σαφές ότι το συγκρότημα δεν αστειευόταν και δεν θα άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Η κιθάρα και το μπάσο έδιναν έναν ταιριαστό live αέρα, τα ντραμς έβαζαν απολαυστικές πινελιές, το τσέλο χάριζε έναν επιβλητικό τόνο, ενώ το σαξόφωνο συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση και τη γιγάντωση ολόκληρου του ύφους.

Δεν είναι εύκολο να μεταφέρω το πλάτος της εμπειρίας αυτού του live. Λέμε συχνά ότι μια συναυλία τα έχει όλα, και αυτό τα παιδιά το πέτυχαν σε  μεγάλο βαθμό: Άπειρη διασκέδαση, χιούμορ, στίχοι με food for thought, καταπληκτική δεξιοτεχνία, μοναδική μουσική, δυνατά, έντονα συναισθήματα. Μία βραδιά που χώρεσε στοιχεία διάφορων μουσικών ειδών, που έδεναν με απόυτη αρμονία μεταξύ τους, μία μπάντα που έδωσε τον καλύτερο της εαυτό, και ένα δίδυμο που συνεχίζει και θα συνεχίζει να παραμένει αυθεντικό στην χιπ χοπ σκηνή.

Άρθρο: Νίκος Σπηλιωτάκος

Φωτογραφία: Μαρία Μακράκη & Lefo Alvis