Γινόμαστε πολλοί, γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά. Σωπαίνουμε για να ακούσουμε τις προσευχές των φυλακισμένων για λευτεριά. Μιλάμε για επανάσταση κοιτώντας μέσα μας, γνωρίζοντας πως από 'κει πρέπει να ξεκινήσει. Καμιά φορά ψιθυρίζουμε στίχους για να υψώσουμε τις φωνές μας. Ερωτευόμαστε για να ενώσουμε τις πληγές μας. Μιλάμε για αγάπη που οι έξω τους σιχαίνονται και αναρωτιόμαστε συχνά, τελικά αυτοί μας έκλεισαν εδώ μέσα ή εμείς τους αφήσαμε απ' έξω;

Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία του «Βιβλίου των Τεσσάρων στοιχειών», η γέφυρα ανάμεσα στο «Βιβλίο των Ηρώων του Δρόμου» και στο «Βιβλίο των Σκιών» που θα ακολουθήσει. Κομμάτι μιας ιστορίας της ίδιας της ζωής του, του δικού του ταξιδιού, δαίμονες και σκοτάδια που ‘φτιάξαν διδαχές, ώστε εν ευθέτω χρόνω να αφηγηθούν. Και αφηγήθηκαν σε όλους εμάς εκείνο το Σάββατο στα μέσα του Δεκέμβρη σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Piraeus Academy, όπου από την πόρτα της εισόδου μέχρι και στο περιφραγμένο stage με συρματοπλέγματα, όλοι τραγουδούσαν.

Τα κομμάτια του Βέβηλου προβληματίζουν ένα ευρύ κοινό. Από τη μία αυτούς που έζησαν εγκλεισμό εν τη κυριολεξία, οι οποίοι από πρώτο χέρι μπορούν να κατανοήσουν το αίσθημα που περνάει στον κάθε του στίχο και να αναγνωρίσουν την αλήθεια όσων περιγράφει. Πράγματα που δεν μπορούν εύκολα να γίνουν εύληπτα από όσους δεν είχαν ποτέ επαφή με τη ζωή στα σωφρονιστικά καταστήματα, το παράλογο και την αδικία του συστήματος. Από την άλλη, αφορά και όσους είναι φυλακισμένοι μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό ή στα πλαίσια που αφήνει η κοινωνία. Σε όσους νομίζουν απατηλά ότι είναι ελεύθεροι, επειδή αποφεύγουν να αγγίξουν τους τοίχους των κελιών τους. Τα τραγούδια του χτυπούν στην καρδιά όσων πολεμούν καθημερινά την νοσηρότητα και την αδιαφορία του κόσμου με την αλληλεγγύη και ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο. Όπως το κομμάτι «Σεζάριο» ανακοινώνοντας στη σκηνή πως γράφτηκε για την άδικη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και μοιράστηκε την ιστορία που του είχε πει για τον όρο “drag”. Όταν δεν υπήρχαν γυναίκες ηθοποιοί κατά τον 19^ο αιώνα και τους ρόλους τους υποδύονταν άνδρες (dressed as girls). «Έχω νιώσει και εγώ κάποτε όπως αυτός», είπε.

On stage τον συνόδευσαν όπως πάντα ο Παράφρων και ο Τσέκος, τραγουδώντας μαζί του καινούρια μα και παλαιότερα επικά κομμάτια, και φυσικά ο Anser, προσκεκλημένος της βραδιάς ερμήνευσε και δικές του solo δουλειές. Στιγμή ανατριχίλας ήταν εκείνη όταν ξαφνικά σκοτείνιασε όλος ο χώρος και η σκηνή άρχισε να φωτίζεται με τα κεριά αναμμένων φαναριών που έφταναν σιγά σιγά. Τότε μια γυναικεία φιγούρα καλυμμένη με μαντίλα ανέβηκε, και με τον Βέβηλο έδωσαν φωνή σε όσες γυναίκες δεν μπορούν να ακουστούν.

«Πάνω από 500 lives και όμως απόψε τα ‘χω χαμένα»

Απολύτως λογικό, θα συμπληρώσουμε. Το κλίμα που επικρατούσε ήταν απλά απερίγραπτο. Δεν ήταν το γεμάτο μαγαζί. Ούτε τα τέσσερα καπνογόνα σε κάθε κομμάτι, ούτε οι πλέον βραχνιασμένες φωνές. Ο καλλιτέχνης με αυτό που παράγει διαμορφώνει και το αντίστοιχο κοινό. Και όσοι παρευρέθηκαν εκείνη την νύχτα φαίνονταν πλήρως συνειδητοποιημένοι γιατί και πώς. Διάφοροι τύποι ανθρώπων, ίσως και διαφορετικών μουσικών γούστων, από νεαρές ηλικίες μέχρι και πιο ηλικιωμένους που στέκονταν ακόμα και πρώτη σειρά, τραγουδούσαν με πάθος και δάκρυζαν.  Ίσως να ήταν τα συγκινημένα πρόσωπα. Τα βλέμματα που κοιτούσαν με δύναμη, ελπίδα και σεβασμό. Αδιαμφισβήτητα απ’ τα καλύτερα lives της χρονιάς, για να κλείσει όμορφα αυτός ο χρόνος. Τελειώνοντας τη βραδιά με το «Η νύχτα που έπαψα να μεταφράζω τις σιωπές» στο τέλος γονατιστός, φωνάζει «Ευχαριστώ!» μέσα από την καρδιά του.

Και εμείς ευχαριστούμε.

Μαριλένα Βενέτη