Οι συναυλίες του Βέβηλου ανέκαθεν ήταν ιδιαίτερες. Όταν παίρνεις τον δρόμο του γυρισμού, πέρα από βραχνιασμένος, φεύγεις αρκετά προβληματισμένος. Και εκεί έγκειται ο σκοπός κάθε μουσικής, να σε απελευθερώνει από την τυραννία των σκέψεων. «Στο μυαλό είναι ο στόχος» λέει, εγκωμιάζοντας την αγαπημένη Κατερίνα Γώγου. Γνωρίζει από σκέψη «μια πράξη που φοβίζει κι απειλεί». Δεν υπάρχουν επικίνδυνες ιδέες. Το να σκέφτεσαι - αυτό καθεαυτό - είναι επικίνδυνο. Και αυτό είναι πραγματική δύναμη. Γι’ αυτό η κοινωνία μας είναι μεν μια ελεύθερη κοινωνία, που μπορείς να λες αυτό που σκέφτεσαι, αλλά δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι. Αυτός είναι ο λόγος που μουσική του ίδιου δεν αντλεί την ομορφιά της μόνο από τις νότες, αλλά από την ηχώ που προκαλούν οι στίχοι του στην καρδιά μας.

8 Σεπτέμβρη, Θέατρο Βράχων, Βύρωνας. Σε ένα συμβολικό μέρος, στον τόπο που μεγάλωσε ο Βέβηλος, έναν αρκετά δύσκολο Σεπτέμβρη. Εμείς ήδη εκεί, πριν δύσει ο ήλιος πίσω από τους επιβλητικούς βράχους, να παίρνουμε μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει από το sound check, περιμένοντας με αγωνία να ανοίξουν οι πόρτες για να προσέλθει ο κόσμος και να ξεκινήσει αυτή η μουσική εμπειρία. Με το ξεκίνημα της μελωδίας της “Νεκρής Ζώνης” και τα πρώτα scratch του Dj Magnum, είδαμε τον Βέβηλο να εμφανίζεται δυναμικά στη σκηνή και στο τέλος του τραγουδιού να γονατίζει και να χειροκροτά. Και ο λόγος που το κοινό σέβεται τόσο πολύ τον συγκεκριμένο άνθρωπο, είναι γιατί ο σεβασμός είναι αμφίδρομος και ειλικρινής. Ευχαρίστησε όσους βρέθηκαν εκείνη την μέρα εκεί, φίλους και συμμαθητές, τραγούδησε για τους ήρωες του δρόμου, για τα παιδιά που βρίσκονται φυλακισμένα στο ίδιο τους το σώμα, και με την όμορφη μυστική παρουσία που εμφανίστηκε πλάι του, για τις στοιχειωμένες ψυχές των γυναικών, που η καταπίεση και η εκμετάλλευση είναι η μόνη μοίρα που ξέρουν. «Ξέρουμε καλά πως η γυναίκα δεν έχει ανάγκη να βγει στο φως. Αυτή μας το δίνει.»

Μορφέας και Τσέκος ανέβηκαν on stage για να κουνήσουν όσους ήταν από κάτω λέγοντας δικά τους κομμάτια, αλλά και σε συμμετοχή με τον Βέβηλο όπως το «Υπαρξηκόπημα» και το «Με λένε δρόμο» , «Εξακρίβωση στοιχείων», «Ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια» ώστε να φωτίσει ξανά η νύχτα απ’ τα καπνογόνα. Και φυσικά όλοι μας φωνάξαμε στην σκηνή τον αγαπημένο Παράφρων, ο οποίος πάντα με θεατρική σκηνική παρουσία και κωμική – σατυρική διάθεση μας έκανε να παραφρονήσουμε μαζί του τραγουδώντας το «δωμάτιο με θέα». Αδύνατον να σκεφτούμε τον έναν χωρίς τον άλλον, Παράφρων και Βέβηλος κρατούν ζωντανή τη Βαβυλώνα στα αφτιά μας, και στο άκουσμα του «policemania» το θέατρο παίρνει φωτιά σαν να ‘ναι η πρώτη φορά που ακούγεται!

Σε όλους λείπει η Βαβυλώνα. Περισσότερο όμως στους ίδιους. Περίεργο το συναίσθημα να τραγουδάς στον τόπο σου. Αναμνήσεις ξυπνούν. Οι πρώτες αγάπες – όπως είπε και ο ίδιος – οι φίλοι, πολλοί από αυτούς δεν βρίσκονται εν ζωή. Μνήμη. Μια αίσθηση απώλειας, και ως γνωστόν η απώλεια μας έλκει. Εκείνη την βραδιά, ανατριχιάσαμε όταν ο Βέβηλος φώναξε τον ανιψιό του Πυροβάτη, για να τραγουδήσουν μαζί το πρώτο κομμάτι που έγραψαν παρέα, περί του 1993. Ελπίδες.

“Πέρασαν κύματα μα ούτε στιγμή δεν απόρησα,

πέρασαν βράδια δίχως ελπίδας σημάδια

κι όμως προχώρησα μες ‘τα σκοτάδια

Ανάμεσα σε κείνους που ‘χαν τη δύναμη να με σκοτώσουνε πριν το ξημέρωμα,

Μα ήταν αδύναμοι να σκοτωθούν

και είδα τον θάνατο σαν λευτέρωμα”

Και στο άκουσμα των πανέμορφων στίχων όλα πάλι πήραν φωτιά, καπνογόνα, καρδιές και μάτια. Αδιαμφησβήτητα από τις πιο ταιριαστές και ωραίες συνεργασίες που είδαμε αυτόν τον χρόνο, Βέβηλος και Anser, σε ένα κομμάτι να λυγίζει σίδερα, σαν χείμαρρο συναισθημάτων να κατακλύζει το μέσα μας. Άρτιος τεχνικά στη σκηνή, να αποδεικνύει πως κατέχει δικαίως τον τίτλο του καλύτερου flow και ζωντανά, συνέχισε με δύο solo κομμάτια «Ιθύνων Νους” και “Εκείνο το τίποτα” για να περάσει τη σκυτάλη στον Βέβηλο, να μας εξηγήσει με τη σειρά του και ‘κείνος για το μίσος. Είναι μίσος τελικά ή δειλία; Μας αφήνει να αναρωτηθούμε.  

Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει. Αν μισείς κάτι πάρα πολύ χωρίς να ξέρεις τον λόγο, να είσαι σίγουρος πως κάτι από αυτό υπάρχει στην ίδια σου τη φύση.

Εκείνη τη μέρα, βρισκόταν μαζί μας και ο αδερφός του Ζακ. Έναν χρόνο μετά την δολοφονία του. Μια δολοφονία από χέρια φυσικών αυτουργών, αλλά όχι μόνο. Γιατί και η αδιαφορία σκοτώνει. Με μικρά χτυπήματα. Αλλά σκοτώνει. Η φίλη του Ζακ η Ζωή, ανέβηκε στη σκηνή για να πει δυο λόγια. Υπενθυμίζοντας πως τον ίδιο μήνα, τον Σεπτέμβρη, θρηνούμε την απώλεια δύο ανθρώπων από το τέρας του ναζισμού. Ζήτησε από τον κόσμο ανοιχτά να σταθεί δίπλα τους στον αγώνα δικαίωσης του Ζακ, αλλά κυρίως, να πάψει να είναι αδιάφορος μπροστά στην αδικία.

«Και ένας ή μία να φύγει με αυτήν την απόφαση, ο Ζακ θα έχει δικαιωθεί … Η Ζαckie ζει, τσακίστε τους Ναζί!»

Και αυτήν την φορά, αυτός θα είναι ο επίλογος μας. Για να θυμόμαστε όλοι πώς, όταν νίπτει κανείς τας χείρας του σε μια σύγκρουση μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων, δεν σημαίνει ότι μένει ουδέτερος, σημαίνει ότι παίρνει το μέρος των ισχυρών. Σιωπή σημαίνει συνενοχή.

Φωτογραφία: John Mak

Άρθρο: Μαριλένα Βενέτη