– Βλέπεις Ντεμιάν, εσύ, εγώ και όλοι μας έχουμε εκπαιδευθεί σ´αυτήν την ηλίθια ιδεολογία. Πάντοτε κάτι μας λείπει για να νιώσουμε ικανοποιημένοι, και δυστυχώς μόνο αν είσαι ικανοποιημένος μπορείς να απολαύσεις όσα έχεις.

– Γι αυτό μάθαμε πως τάχα η ευτυχία θα έλθει όταν ολοκληρώσουμε αυτό που μας λείπει… Και επειδή πάντα κάτι λείπει, ξαναγυρίζουμε στην αρχή και δεν απολαμβάνουμε ποτέ την ζωή…Τι θα συνέβαινε όμως, αν η φώτιση ερχόταν στις ζωές μας και αντιλαμβανόμαστε, έτσι ξαφνικά, ότι τα ενενήντα εννιά φλουριά μας είναι το 100% του θησαυρού; Ό,τι δεν μας λείπει τίποτα, κανένας δεν μας έκλεψε τίποτα, το εκατό δεν είναι καθόλου πιο στρογγυλός αριθμός από το ενενήντα εννιά; Ότι αυτό, είναι μόνο μια παγίδα, ένα καρότο που έβαλαν μπροστά μας, για να είμαστε βλάκες, για να σέρνουμε το κάρο, κουρασμένοι, κακόκεφοι, δυστυχείς και συμβιβασμένοι; Μια παγίδα για να μην σταματήσουμε ποτέ να σπρώχνουμε και να μείνουν όλα όπως έχουν. Αιωνίως τα ίδια. Πόσα θα άλλαζαν αν μπορούσαμε να απολαύσουμε τους θησαυρούς μας, έτσι ακριβώς όπως είναι. Έτσι ακριβώς όπως τους κατέχουμε. Προσοχή όμως Ντεμιάν. Το να παραδεχτείς ότι το ενενήντα εννιά είναι ο θησαυρός, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψεις τους στόχους σου. Δεν σημαίνει άραγμα, συμβιβασμός με οτιδήποτε. Γιατί άλλο το να παραδέχεσαι, κι άλλο το να συμβιβάζεσαι.

(Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, «Να σου πω μια Ιστορία»)

Θησαυρός θα μπορούσε να είναι και ένα γεμάτο μαγαζί με ανθρώπους που σε στηρίζουν και εκφράζονται μέσα από τα όσα γράφεις. Με φίλους και συνοδοιπόρους στη ζωή και στη μουσική σου διαδρομή, να τραγουδάτε και να βραχνιάζετε παρέα.

«Είναι μία στιγμή που περίμενα χρόνια» Φωνάζει το Σκιάχτρο καλώντας στη σκηνή το παλιό του crew, και αυτό φαίνεται στον τρόπο που έστησε το live εκείνη την ημέρα, αφιερώνοντας πολύ χρόνο στο υπόλοιπο line up, αναλαμβάνοντας ο ίδιος να ανοίξει και να κλείσει τη συναυλία, αποδεικνύοντας έτσι τον σεβασμό και την εκτίμηση του στα υπόλοιπα παιδιά που έπαιξαν την ημέρα εκείνη παρέα του.

Το Σκίτσο, πρώτος που ακολούθησε on stage, μας μίλησε για την σκληρή πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα μας γέμισε δύναμη και πείσμα για να συνεχίσουμε, να τολμάμε, να παίζουμε με τον φόβο, να καθόμαστε στο χείλος του γκρεμού και άφοβα να κοιτάμε κάτω. Ο ΜΒΨ που πρόσφατα κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο «Μυαλό Βάσανο Ψυχής» ξεσήκωσε και δημιούργησε μία όμορφη αλληλεπίδραση με το κοινό,  και ο Μόνιμος Κάτοικος μας μετέφερε με τις χαοτικές και μαγικές εικόνες που μας εξιστόρησε. Lobo Amarillo φυσικά δεν έλειπε από το stage, λίγο πριν το δικό του μεγάλο live που θα γίνει στις 24 Μαϊου στο Bums. Αντίγνωμος και οι Λόγος Γένεσις – crew αλλά και φίλοι, δεν υπήρχε περίπτωση να μη στηρίξουν στο Σκιάχτρο σε αυτή την σημαντική για εκείνον μέρα. Τα Decks τα είχε αναλάβει ο Lοcust, με τα άρρωστα beats του.

Το κλίμα οικογενειακό, αγκαλιές και χαμόγελα. Ακούσαμε από το Σκιάχτρο παλιά αλλά και τελευταία κομμάτια από τον δίσκο Circle 99, συλλογιστήκαμε. Το να είσαι ευτυχισμένος δεν σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια. Σημαίνει ότι αποφάσισες να δεις πέρα από τις ατέλειες.

Μία από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς ήταν όταν στο τέλος για δεύτερη φορά έπαιξε ο «Αποσπερίτης». Όμως αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά, γιατί το Σκιάχτρο δεν τραγούδησε καθόλου. Έστρεψε το μικρόφωνο στο κοινό και όλοι έβαλαν την ψυχή τους στους στίχους τραγουδώντας όλο το κομμάτι...

 Μαριλένα Βενέτη