Γιατί «ό,τι κουβαλά η ψυχή γίνεται μια γροθιά»

Και στις 7 Σεπτεμβρίου η Αθήνα πήρε φωτιά. Όσοι βρέθηκαν εκεί, ξέρουν πώς αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Όλα κόκκινα από τα καπνογόνα, ίσως τα περισσότερα που έχουμε δει ποτέ, , σειρήνες ενώ η αναμονή κορυφωνόταν, σημαίες όχι να συμβολίζουν έθνη και τόπους, αλλά ιδέες, το πιο μεγάλο mosh pit σε ελληνική συναυλία και 6.000 κόσμος να τραγουδά βραχνιασμένος. Εκείνο το βράδυ η μία γενιά που εκπροσωπεί το hip hop να διαδέχεται την άλλη, αδιαμφισβήτητα σε διαφορετικά βιώματα, μα κοινές αξίες και αγάπη για την ίδια κουλτούρα. Και τι πιο όμορφο απ’ όταν ρωτάς το κοινό για ειλικρίνεια, τιμιότητα, μπέσα, να στην εξηγούν με στίχους τους.

Την ιστορία των δύο θα την βρεις στην άβυσσο.

«…θα βρεις δύο παιδιά που μόνο παίζουνε

δύο παιδιά που παίζουν μουσικές που τους αρέσουνε

κι είκοσι χρονιά πια μετά στεριά δεν βρήκανε

δεν γίνανε σαν τους άλλους, ούτε και ξεφτιλιστήκανε..»

Η ιστορία των Στίχοιμα ξεκινά το 99’ , και όπως ήδη έχουμε αναφέρει σε παλαιότερο αφιέρωμα,(https://disturbans.gr/articles/stixoima-live-thalassa-athens-disturbans/) είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα που θα σου περιγράψει μουσικά, τόσο εύστοχα τα δρώμενα στην ελληνική κοινωνία, ενώ μέσα σε δευτερόλεπτα δύναται να σε κάνουν να εξοργιστείς και παράλληλα να συγκινηθείς, ενώ ολοένα εξελίσσονται. Η Μαρίνα με μουσικές ατμοσφαιρικές και τόσο δυνατές ώστε να χτυπούν στο μπάσο του κάθε στέρνου, και ο Βαλάντης με την σοκαριστική στιχουργική του ικανότητα, έχουν κυκλοφορήσει δίσκους που έχουν αφήσει ιστορία στο ελληνικό Hip Hop. Το πιο σημαντικό όμως, και ίσως η μεγαλύτερη επιβράβευση για τους ίδιους, είναι πως χάρη στην αυθεντικότητα και την στάση τους τόσα χρόνια, έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων, και δεν έχουν απογοητεύσει στιγμή το κοινό τους. Ως επί το πλείστον ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο οι Στίχοιμα θα αγγίξουν ηλικιακά μεγαλύτερα άτομα (αν και όχι απαραιτήτως καθώς οι αξίες που περνούν στα τραγούδια τους είναι διαχρονικές), καθώς με τη σειρά οι δίσκοι τους περιέγραφαν κλιμακωτά την πορεία της κοινωνίας εν καιρώ κρίσης, με συχνές αναφορές σε συγκεκριμένα γεγονότα που στιγμάτισαν το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο, τα οποία βίωσαν αρκετοί από εμάς.

Την ιστορία των περίεργων παιδιών θα την νιώσεις αν και εσύ ο ίδιος περίεργα και απότομα μεγάλωσες.  Έζησες μέσα σε πλατείες τις νύχτες, και δεν έκλεισες τα μάτια στις στραβές, έμαθες απ’ τη ζωή αυτή. Αν μεγάλωσες και εσύ με φίλους που δεν εξέφραζαν τα καθωσπρέπει πρότυπα της κοινωνίας, αντιθέτως ήταν ξένοι, ανεπιθύμητοι από το σύνολο, αλλά εσύ με αυτούς αντάλλαξες τα πιο αληθινά λόγια και έδωσες χειραψίες ντόμπρες. Οι ΛΤ είναι μία ομάδα ανθρώπων – οικογένεια θα χαρακτηρίζαμε καλύτερα και όχι συγκρότημα – οι οποίοι τα τελευταία χρόνια με συνεχή ανοδική πορεία, έχουν καταφέρει να κάνουν χιλιάδες κόσμο να τους ακούσει και να ταυτιστεί με τα λόγια τους. Οι ίδιοι θα μιλήσουν απλά για όσα ζουν και πιστεύουν, και πρωτίστως δείχνουν πως θέλουν να τους νιώσεις ως άνθρωπος και μετά σαν ακροατής. Κάνουν μουσική όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί ξέρουν πώς θα τους ακούσουν τόσοι, αλλά γιατί έτσι θα βγάλουν τα εσώψυχα, γιατί μέσα από τα τραγούδια τους θα δώσουν φωνή σε όσους δεν μπορούν να ακουστούν, και θα μιλήσουν πρώτα για τους φίλους, τα αδέρφια και στο τέλος για τους ίδιους. Είναι παιδιά που δεν θα σου διηγηθούν τα εντυπωσιακά αλλά μη αληθή σκηνικά για να κερδίσουν την προσοχή σου. Ούτε χρειάζονται όμορφες γκόμενες στα κλιπ για views, αν και το γυναικείο στοιχείο θα αναφερθεί συχνά, όχι σαν βιτρίνα, αλλά θα βρει αντίκρισμα στο πρόσωπο μιας φίλης, της αδερφής ή της μάνας. Θα μιλήσουν για αξίες, για ανθρωπιά και αλληλεγγύη θα σου θυμίσουν να μη ξεχάσεις τον σκοπό: “άνθρωπος και άνθρωπο πριν το αδερφός για αδερφό”.

Εκείνο το βράδυ, θαυμάσαμε το ελληνικό hip hop. Είδαμε όλον τον κόσμο να φωνάζει «Γαμώ τα ναρκωτικά» και όχι να τα εξυμνεί. Ακούσαμε φωνές να τραγουδούν για τους αδύναμους, για δικαιώματα, για ιδανικά, για συναισθήματα. Για όσους δεν δειλιάζουν και πολεμούν, που συνεχίζουν να ονειρεύονται. Για κείνους που δεν έχασαν την ανθρωπιά τους, όσο κι αν δεν τους φέρθηκαν το ίδιο, για κείνους που αγαπούν, για κείνους που πληγώθηκαν, για κείνους που χάθηκαν. Εκείνο το βράδυ ενώθηκαν όχι μόνο συγκροτήματα, αλλά και οι δύο οικογένειες. Είδαμε Σίφουνα, Tore και Darko να ανεμίζουν τις σημαίες γεμάτοι περηφάνεια και συγκίνηση, Mαρίνα, Tokesick, Sativa στα decks να δίνουν παλμό, Xplicit, Marginal, Ελεύθερο Πνέυμα, Κοράκι να ενώνουν φωνές και ψυχές ταυτόχρονα. Και φυσικά δεν δίστασαν να αγκαλιαστούν δείχνοντας τη χαρά τους γι’ αυτήν την όμορφη ένωση.

“...και η μηχανή δουλεύει όσο κι εμείς

γιατί έχει Κύκλωμα, Ταμπούρα Μπότες, Λόγο Τιμής…”

Άρθρο: Μαριλένα Βενέτη, Βάσω Χατζή

Φωτογραφία: Κατερίνα Γεωργούλη