Με τίτλο «Θάλασσα» ο νέος δίσκος των Στίχοιμα έρχεται να ταράξει τα νερά όσων πίστευαν ότι το Hip Hop, ως φωνή των καταπιεσμένων, αργοπεθαίνει. Η θεματολογία του έργου τους δεν σταμάτησε ποτέ να είναι επηρεασμένη από κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα όπως η φτώχεια που επιβάλλεται με «business και με μαστίγιο», οι πολεμικοί ανταγωνισμοί που «φορτώνουν την Λάρισα και την Σούδα», αλλά και ο ρατσισμός «στη χώρα που οι μπάτσοι και οι φασίστες συνεργάζονται»..

Άλλοτε με ύφος νοσταλγικό, άλλοτε διδακτικό (μα όχι κατηχητικό) και πάντα με ύφος οργισμένο για την βαρβαρότητα που προωθούν οι ελίτ στην κοινωνία, ο Βαλάντης (Xplicit) μας ταξιδεύει σε πολύ βαθιά νοήματα. Ταυτόχρονα, πετυχαίνει να μην γίνονται ακατανόητα ή ξένα. Τόσο στις ρίμες όσο και στα skits (φωνητικές αφηγήσεις) φανερώνεται μια πηγαία αγάπη και ένα πηγαίο «πιστεύω» γι’ αυτά που δημιουργεί και όχι ένα ‘’άγχος’’ να πορώσει.. παρόλα αυτά μας συγκινεί και μας πορώνει.

Από μουσικής πλευράς, τα beats και συνολικά οι παραγωγές της Μαρίνας κρατάνε ψηλά και αυθεντικούς τους ήχους του Hip Hop, ωστόσο δεν σε αφήνει να νιώσεις μονότονα αφού γνωρίζει να συνθέτει και άλλα μουσικά ακούσματα με άριστο τρόπο.Ιστορικά, η Μαρίνα μας έχει προσφέρει την επιβεβαίωση ότι το Hip Hop δεν είναι μόνο για άντρες. Μια αντιδραστική αντίληψη που παλαιότερα ήθελε να πείσει ότι αυτή η κουλτούρα ταιριάζει μόνο στην αντρική ματσίλα.. Ευτυχώς η Μαρίνα δεν είναι η μόνη.

Για όλους-ες εμάς που γνωρίσαμε και μεγαλώσαμε ακούγοντας τους Στίχοιμα, από τις εποχές του αντιπολεμικού κινήματος για το Ιράκ μέχρι τις νέες γενιές που βιώνουν τη σημερινή βαρβαρότητα του συστήματος, ο νέος δίσκος δεν είναι απλά μια συντροφιά αλλά ένα αριστουργηματικό μουσικό υπόβαθρο στους κοινωνικούς αγώνες και τα οράματα για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό άλλωστε ήταν πάντα το Hip Hop. Έτσι ξεκίνησε, ως κουλτούρα και φωνή αντίστασης των καταπιεσμένων αφροαμερικανών την δεκαετία του '70.. και το Rap των MCs για να "χτυπήσουν" με τις λέξεις.

Την τελευταία δεκαετία της κρίσης του συστήματος και των αντιστάσεων του κόσμου, το Hip-Hop γνώρισε μια νέα άνθηση αλλά και ριζοσπαστικοποίηση, τόσο τα συγκροτήματα όσο και το κοινό του, ιδιαίτερα μέσα από δύο μεγάλα γεγονότα, την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και την αντιφασιστική έκρηξη όταν οι χρυσαυγίτες δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα (Killah-p).

Την ώρα που αρκετοί καλλιτέχνες, και του Hip-Hop, κρύβονται πίσω από αντιλήψεις του στυλ «η τέχνη δεν μπορεί να έχει κοινωνικό και πολιτικό λόγο», οι Στίχοιμα είναι το συγκρότημα που δεν το βουλώνει! Γι’ αυτό η νεολαία που παλεύει μαζικά ενάντια στους φασίστες και τον ρατσισμό στα σχολεία και τις γειτονιές, είναι η νεολαία που πλημμυρίζει τις συναυλίες τους. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Ελπιδοφόρο γιατί είναι μαζικό και συνειδητοποιημένο κοινό. Γιατί στην εποχή που παρακμάζει η τέχνη και η κοινωνία, στην εποχή της αποξένωσης, γίνεται αναγκαίο να διαφυλάξουμε την πανανθρώπινη κουλτούρα του Hip Hop. Αυτή την κουλτούρα που δίνει χρώμα και ρυθμό στην γκριζούπολη που ζούμε.

Καλό ταξίδι λοιπόν στη «Θάλασσα»

Κείμενο: Orestis Ilias

Φωτογραφίες: Γιώργος Παππάς

Φωτογραφία Εξωφύλλου: Κατερίνα Γεωργούλη